του π. Ηλία Μάκου
Ο π. Νικηφόρος (κατά κόσμο Νικόλαος Τζανακάκης) από την ηλικία των 16 ετών στεφανώθηκε από τον Θεό με την αρρώστια της λέπρας. Δεν βαρυγκομησε, δεν απελπίστηκε, δεν εκστόμισε ποτέ «γιατί Θεέ μου σε μένα…». Και πορεύτηκε.
Σε ηλικία 24 ετών κατέφυγε, το 1914, στο λεπροκομείο (λωβοκομείο) της Χίου, όπου ιερέας ήταν ο π. Άνθιμος, που ανακηρύχθηκε και αυτός άγιος. Με την καθοδήγησή του π. Ανθίμου έγινε μοναχός, ενώ την ίδια στιγμή η λέπρα τον κατέτρωγε όλο και περισσότερο. Ωστόσο ο Νικηφόρος δεν έπαυε, ούτε για μια στιγμή την προσευχή, ενώ υποβάλλονταν και σε εξαντλητική νηστεία.
Όταν έκλεισε, το 1957, το λεπροκομείο της Χίου, με παραμορφωμένο, πλέον, το πρόσωπο, με την όραση περιορισμένη και αλλοιωμένα και πληγωμένα τα υπόλοιπα μέλη του σώματός του, μεταφέρθηκε στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών, στο Αιγάλεω.
Ήταν 67 ετών, αλλά η ψυχική του δύναμη, παρά την ταλαιπωρία του σώματος, ανεξάντλητη. Αυτή μετέφερε και στους αμέτρητους ανθρώπους, που τον επισκέπτονταν στο κελάκι του, καθώς είχε εξαπλωθεί η φήμη του ως πνευματικού καθοδηγητή. Και γαλήνεψε αναρίθμητα άτομα.
Ουρές έξω από την πόρτα του, μέχρι, που κοιμήθηκε, επτά χρόνια μετά, στις 4 Ιανουαρίου του 1974.
Τι σπουδαίο παράδειγμα ο άγιος Νικηφόρος ο λεπρός! Και πόσο πρέπει να μας ελέγχει η στάση ζωής του και η ωραία διαγωγή του: Πολύ εύκολα εμείς, και μάλιστα μπροστά σε μικρότερες δοκιμασίες, τα χάνουμε και ταρασσόμαστε. Παραπονούμαστε και γογγύζουμε.
Γιατί; Διότι δεν ζούμε “εν Χριστώ”. Γιατί η πίστη μας είναι αναιμική. Η εμπιστοσύνη μας προς τον Θεό λίγη. Η υπομονή μας πολύ περιορισμένη.
Ο σκληρός πόνος του σώματος δεν τον έκαμψε, δεν τον έκανε να δειλιάσει, γιατί η ψυχή του ήταν πλημμυρισμένη από γλυκύτητα, μέχρι σημείου που να χαίρεται για τα παθήματά του!
Έτσι οι πραγματικοί πιστοί κάθε εποχής έκαναν και κάνουν. όταν θλίβονται και υποφέρουν, καταφεύγουν στον Δυνατόν, που τους βοηθάει να σηκώνουν τα προβλήματά τους με μεγαλύτερη δύναμη και να προχωρούν μπροστά ενισχυμένοι. Και βρίσκουν παρηγοριά, ειρήνη πολύ και θάρρος.
Η υπεύθυνη επιλογή στόχων τρομάζει συχνά τη συνείδησή μας. Η αντίθεση και η αναμέτρηση με τα κατεστημένα σχήματα χρωματίζεται μπροστά μας σαν ακατόρθωτη προσπάθεια. Και συνθηκολογούμε. Και δενόμαστε στο άρμα των πολλών. Στον προγραμματισμένο βηματισμό της μάζας. Στις αντιδράσεις, που παίρνουν τη μορφή παραληρήματος. Και στους ενθουσιασμούς, που λάμπουν με τη φαντασμαγορία του πυροτεχνήματος.
Ακόμα και στη θρησκευτική μας ζωή δείχνουμε να μας βολεύει η ατμόσφαιρα και η ψυχολογία της μάζας. Η κοινωνία με τον Θεό είναι εντελώς προσωπική. Ας αφήσουμε τον εαυτό μας στα χέρια Του κι Εκείνος θα μας τυλίξει με τη θεϊκή στοργή Του. Η προσπάθεια να ζήσουμε την καινούργια ζωή, είναι εκδήλωση της αλλαγής, που έγινε μέσα μας, και του φλογερού πόθου να βρισκόμαστε αδιάκοπα ενσωματωμένοι με την πίστη μας.
