Μα, να μη μιλάμε;

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Δεν είναι η εποχή μας μόνο του πληθωρισμού του λόγου. Είναι και η εποχή της σιωπής. Οι αντιθέσεις βρίσκονται και σε αυτό το θέμα: από τη μια πολλά ακούμε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, πολλά διαβάζουμε, έντυπα και ηλεκτρονικά, και από την άλλη δεν μιλούμε μεταξύ μας. Μια σιωπή κυριαρχεί στις ανθρώπινες σχέσεις, που αφήνει την επικοινωνία αδρανή.

Αν ο λόγος μάς δόθηκε «για να φανερώνουμε ο ένας στον άλλο τις σκέψεις των καρδιών και να μεταδίδουμε ο καθένας στον πλησίον, λόγω της κοινωνικότητας της φύσεως, σαν από κάποια ταμεία, προσφέροντας τις σκέψεις από τα κρυπτά της καρδιάς»[1], κατά το Μ. Βασίλειο, η σιωπή αποδεικνύει την απόσταση των καρδιών. Οι λόγοι που θα μπορούσε κάποιος να μην θέλει να μοιραστεί τα βαθύτερα βιώματά του ή να μην τολμά να μιλήσει για όσα τον στενοχωρούν, ενδεχομένως να σημαίνει ότι:

1. Αμφιβάλλει ότι θα βρει κατανόηση
2. Φοβάται την αντίδραση
3. Δεν θέλει να απογοητευτεί
4. Προτιμά να καλύπτει τα «κακώς έχοντα.

Είναι αλήθεια ότι κάθε προσπάθεια να μιλήσεις για κάτι που σε απασχολεί, που θεωρείς ουσιαστικό για σένα, είναι ρίσκο. Δεν ξέρεις πώς θα το πιάσει και πώς θα το χειριστεί ο άλλος.

Ποιος μπορεί να πείσει για την ομορφιά του ρίσκου, ώστε να το τολμήσει κάποιος, ακόμα και αν πονέσει;

Πώς θα πείσεις αυτόν που διστάζει να βγάλει ό,τι η καρδιά του κρύβει, όταν έμαθε με αυτό τον τρόπο να ζει;

Δεν είναι τυχαίο που η Ορθόδοξη Εκκλησία θέσπισε την εξομολόγηση μπροστά σε άνθρωπο που μας βλέπει και τον βλέπουμε, που μας ακούει και τον ακούμε. Ο τρόπος αυτός είναι θεραπευτικός, γιατί ξέρουμε πόσο συμβάλλει στη ψυχοσωματική μας υγεία και πόσο η σιωπή, η μη έκφραση του πόνου και της στενοχώριας προκαλεί παρενέργειες, δηλαδή ψυχοσωματικές ασθένειες.

Ο άνθρωπος που δεν έμαθε να λέει ό,τι τον βασανίζει, να εκφράζει τον πόνο, τη χαρά του, την αγωνία του, τη λαχτάρα του, σε κάποιον που, βέβαια, εμπιστεύεται, πώς θα το κάνει σε πνευματικό πατέρα;

Η Εκκλησία, διατηρώντας το Θεανθρώπινο χαρακτήρα του Ιδρυτή Της, δεν διαχωρίζει την καθημερινότητα από την αιωνιότητα ούτε το πρακτικό από το θεωρητικό. Όποιος δεν μπορεί να δημιουργήσει σχέση με τους ανθρώπους που βλέπει πώς θα το κάνει με τον αόρατο Θεό; Όποιος δεν έμαθε να μιλά στους γύρω του πώς θα μιλήσει στον Χριστό που δεν είδε ποτέ του με τα σωματικά μάτια;

Το να μιλούμε, να μοιραζόμαστε, να εξηγούμαστε και να επικοινωνούμε μεταξύ μας είναι ένα σημαντικό δώρο που μας έδωσε ο Θεός ως εικόνες Του. Η χρήση του μας φέρνει πληρότητα, υγεία, ευλογία. Πρόγευση ζωής αιωνίου.

[1] Εις το “Πρόσεχε σεαυτώ” 1, P.G 31, 1976 – ΕΠΕ 6, 2115