Την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, εορτή του οσίου Νικοδήμου του Βεροιέως του δια Χριστόν Σαλού, ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο Λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και οσίου Νικοδήμου Βεροίας στις εργατικές κατοικίες.
Ομιλία Σεβασμιωτάτου
«Διδάσκαλε αγαθέ, τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κλρονομήσω;»
Αν ο πλούσιος της ευαγγελικής παραβολής που ακούσαμε την περασμένη Κυριακή με την ερώτηση που διατύπωσε «τι ποιήσω ότι ουκ έχω που συνάξω τους καρπούς μου;» έδειξε την προσκόλλησή του στα υλικά αγαθά, ο πλούσιος του σημερινού Ευαγγελίου φαίνεται να έχει περισσότερο πνευματικά ενδιαφέροντα. Πλησιάζει τον Χριστό και τον ρωτά για την αιώνιο ζωή. «Διδάσκαλε αγαθέ, τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;»
Σε αντίθεση με τον άλλο πλούσιο που αδιαφόρησε για το αιώνιο μέλλον του, αυτός ενδιαφέρεται και θέλει να εξασφαλίσει στον εαυτό του την αιώνιο ζωή. Και το ενδιαφέρον του αποδεικνύεται και από την απάντησή του προς τον Χριστό, όταν Εκείνος του αναφέρει τις εντολές του Θεού, τις οποίες καλείται να εφαρμόσει κάθε άνθρωπος που θέλει να την κληρονομήσει.
Τι λέγει στον Χριστό; «Ταύτα πάντα εφυλαξάμην εκ νεότητός μου». Όλες αυτές τις εντολές τις τήρησα από τα νεανικά μου χρόνια. Ήταν ευσεβής δηλαδή και πιστός άνθρωπος και εφάρμοζε τον νόμο του Θεού· επομένως θα μπορούσε να κερδίσει και την αιώνιο ζωή.
Κι όμως αυτός ο πιστός τηρητής των εντολών του Θεού δεν μπόρεσε να τηρήσει μία, τη μοναδική, θα λέγαμε, που του έλειπε και την οποία του υπέδειξε ο Χριστός.
«Έτι εν σοι λείπει». Ακόμη ένα πράγμα σου λείπει για να κληρονομήσεις την αιώνιο ζωή, του είπε ο Κύριος. Να πωλήσεις τα υπάρχοντά σου, να τα μοιράσεις στους πτωχούς και να με ακολουθήσεις.
Ήταν όμως «πλούσιος σφόδρα» ο άνθρωπος αυτός, και ο πλούτος του ήταν το εμπόδιο που του έκλεισε τον δρόμο προς την αιώνιο ζωή. Έτσι αποδείχθηκε και αυτός «άφρων», παρότι η ζωή του ήταν διαφορετική από τη ζωή του άφρονος πλουσίου της ευαγγελικής παραβολής. Αποδείχθηκε άφρων, γιατί για μία μόνο εντολή στερήθηκε την αιώνιο ζωή, διδάσκοντας και εμάς ότι δεν αρκεί να τηρούμε κάποιες εντολές, δεν αρκεί να είμαστε πιστοί και ευσεβείς, αλλά πρέπει να μην μας λείπει τίποτε, προκειμένου να κληρονομήσουμε τη ζωή που έχει ετοιμάσει ο Θεός για εμάς.
Ας μην νομίσουμε όμως ότι το μοναδικό εμπόδιο για την αιώνιο ζωή είναι ο πλούτος, είναι τα χρήματα και τα υλικά αγαθά, και θεωρήσουμε ότι εμείς δεν κινδυνεύουμε, γιατί δεν είμαστε πλούσιοι. Μπορεί για τον πλούσιο του σημερινού Ευαγγελίου να είναι ο πλούτος, όταν όμως ο Χριστός αναφέρεται στο ένα που λείπει από τον άνθρωπο ο οποίος τον ρωτά, δεν αναφέρεται μόνο στον πλούτο.
Αναφέρεται σε ό,τι εμποδίζει τον καθένα μας από το να ακολουθήσει τον Χριστό, ό,τι είναι δυνατόν να τον ελκύει και να μην τον αφήνει να αγαπήσει τον Χριστό ολοκληρωτικά και αποκλειστικά. Αναφέρεται σε ό,τι μπορεί να δεσμεύει την ψυχή του ανθρώπου και να μην της επιτρέπει να αφοσιωθεί στον Χριστό.
Και αυτό το ένα μπορεί να είναι για τον καθένα μας κάτι διαφορετικό. Για κάποιον μπορεί να είναι τα χρήματα, για άλλον η δόξα και τιμή του κόσμου, για άλλον η αγάπη του κόσμου ή του εαυτού του, για άλλον ο εγωισμός, η πλεονεξία ή η ματαιοδοξία. Και μπορεί για το ένα αυτό εμπόδιο, για τη μία αδυναμία ή προσκόλληση που έχουμε και θα ικανοποιήσουμε για τα λίγα χρόνια της επίγειας ζωής μας, να χάσουμε την αιώνια ζωή.
Ο Χριστός μας προειδοποιεί σήμερα και επαναλαμβάνει και σε μας που είμαστε κοντά του και αγωνιζόμαστε να εφαρμόσουμε τις εντολές του. «Έτι εν σοι λείπει». Ακόμη και αν δεν σου λείπουν πολλά, σου λείπει ένα, για να κληρονομήσεις την αιώνιο ζωή.
Είναι ανάγκη, λοιπόν, να εξετάσουμε τον εαυτό μας, για να δούμε ποιο είναι αυτό που μας λείπει, ποιο είναι αυτό το οποίο, αν μας ζητούσε ο Χριστός να κάνουμε, θα μας δυσκόλευε, θα έκανε και εμάς περίλυπους σαν τον πλούσιο του σημερινού Ευαγγελίου.
Και καθώς σήμερα εορτάζουμε τη μνήμη του οσίου Νικοδήμου του Βεροιέως, του πλουσίου και ευγενούς συμπολίτου μας, ο οποίος όχι μόνο θυσίασε τα πάντα και αφιερώθηκε στον Θεό ως μοναχός της Μονής Φιλοκάλου στη Θεσσαλονίκη, αλλά θυσίασε και τα ελάχιστα μέσα, τα οποία είχε στη διάθεσή του ως ταπεινός μοναχός, προκειμένου να βοηθήσει και να σώσει τους ανθρώπους από την αμαρτία.
Προτίμησε να χλευάζεται και να περιφρονείται από τους συμμοναστές του, που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν το κίνητρο των πράξεών του, «ίνα πάντως τινάς σώση», όπως γράφει ο πρωτοκορυφαίος απόστολος Παύλος.
Έτσι ο όσιος Νικόδημος όχι μόνο εφάρμοσε όλες τις εντολές του Χριστού αλλά για την αγάπη του υπέμεινε και τον ονειδισμό των ανθρώπων και των συμμοναστών του, που δεν θέλησαν ούτε να ενταφιάσουν το σώμα του στο κοιμητήριο της Μονής, για να κερδίσει τελικά την αιώνια ζωή και να αποκαλύψει ο ίδιος ο Χριστός με την άρρητη ευωδία, την οποία ανέδιδε ο τόπος, στον οποίο είχαν ενταφιάσει το ιερό λείψανό του, τη χάρη την οποία βρήκε κοντά του και τη μακαριότητα την οποία απολάμβανε ο όσιος Νικόδημος πλησίον του.
Ας προσπαθήσουμε και εμείς να μιμηθούμε το παράδειγμά του και είθε διά των πρεσβειών του οσίου Νικοδήμου να αξιωθούμε και εμείς της αιωνίου ζωής.
