Του π. Ηλία Μάκου
Ένα, πραγματικά, γεμάτο εσωτερική δροσιά βιβλίο, αφού αποτελεί κατάθεση καρδιάς, μιας καρδιάς πλήρης βιωμάτων και νουθεσιών από τον μακαριστό γέροντα Γρηγόριο τον Δοχειαρίτη, συνέγραψε η καταξιωμένη και με πολλές πνευματικές ευαισθησίες και αρετές δικηγόρος των Αθηνών Παρασκευή Δ.-Χ. Γκολφινοπούλου. Παραθέτει με ενάργεια τα θησαυρίσματα της εμπειρίας της και τα τυπώματα της ψυχής της.
Το βιβλίο με τίτλο “Αφιέρωμα στον γέροντα Γρηγόριο τον Δοχειαρίτη”, που διανέμεται δωρεάν, είναι ένας ανθόκηοπος με μυρωδάτα λουλούδια. Διάλογοι, συναντήσεις, περιστατικά της συγγραφέως με τον γέροντα Γρηγόριο, κυρίως στο μοναστήρι της Θεοσκεπάστου, μετόχι της Μονής Δοχειαρίου, στον Σοχό Θεσσαλονίκης, αποκαλύπτουν, με τον πολύ παραστατικό, αγνό και γνήσιο τρόπο, που τα περιγράφει η κ. Γκολφινοπούλου, ότι ο αλησμόνητος Αγιορείτης ηγούμενος ήταν ολόϊσια ρίζα πίστης.
Με το δικό του χαρακτήρα μετέδιδε, το χρωματίζει συναρπαστικά η συγγραφέας, ειλικρίνεια και πιστότητα, καθώς περπατούσε στα ίχνη του σαρκωμένου Λόγου και των αγίων, χωρίς να σπάει το δεσμό με τα υψηλά και να γυρίζει τα νώτα στα αληθινά, χωρίς ασυνέπεια βίου και κακοδιαχείριση των χαρισμάτων του, έστω και αν αυτά φαίνονταν μερικές φορές στους άλλους σαν παραξενιές.
Δεν έκλεινε ποτέ τα σπλάγχνα του στην αγωνία ή την οιμωγή των ανθρώπων, οι οποίοι δεν έμεναν έξω από τους προβληματισμούς του. Δεν παρεμπόδιζε τη ροή των ανησυχιών των άλλων προς την καρδιά του, δεν φίμωνε τον αντιρρητικό ή τον ελεγκτικό του λόγο, δεν μεταποιούσε την πατρότητα σε δυναστική εξουσία.
Μέσα από τις μαρτυρίες της Παρασκευής Γκολφινοπούλου, που δεν περιέχουν μόνο αγάπη και θαυμασμό για τον γέροντα, αλλά και αληθινή οπτική και προσέγγιση, καταλαβαίνουμε αβίαστα ότι ο αξέχαστος ηγούμενος της Μονής Δοχειαρίου Γρηγόριος δεχόταν αδιαμαρτύρητα το άχθος του πόνου από τις αρρώστιές του, αλλά και τα κύματα από τους στεναγμούς των άλλων. Άκουε και ανταποκρινόταν με απλότητα.
Η συγγραφέας, που σκέπτεται ελεύθερα και στοχάζεται διακριτικά, αναδεικνύει περίτεχνα με τον συγκροτημένο και διαφωτιστικό λόγο της και με τον συειδησιακό νυγμό της, ένα φωτεινό παράδειγμα.
Τον αείμνηστο ηγούμενο της Μονής Δοχειαρίου γέροντα Γρηγόριο, που ευθυγραμμιζόταν στο φως της Ορθοδοξίας, που εντασσόταν δυναμικά στον λυτρωτικό οργανισμό του μοναχισμού. Και σ’ όλον αυτό τον κύκλο της προσωπικής του προσαρμογής διατηρούσε στο ακέραιο το Ορθόδοξο φρόνημά του.
Με τη ζωή του έδειξε ότι θα αγαπάμε τον κόσμο, αλλά δεν θα αρέσουμε στον κόσμο. Κια δεν θα εξαρτόμαστε από τον κόσμο.
Ήξερε ότι ο άνθρωπος είναι ένα κράμα αθλιότητας και μεγαλείου, αγιότητας και σατανικότητας. Είναι συγχρόνως πιο σκληρός από το ατσάλι, αλλά και πιο αδύνατος από το γυαλί. Και δίδασκε ο γέροντας Γρηγόριος, που η παρουσία του δεν σβήνει από τα πνευματικοπαίδια του, ότι με τη χάρη του Θεού μπορούμε να ξεπεράσουμε το δεύτερο και να κατακτήσουμε το πρώτο. Να πάρουμε από το γυαλί τη διαύγεια και από το ατσάλι την αντοχή.
